Zaterdag 3 november 2018, D-Day. North vs. South. Plaats van handelen was Nieuw-Zuid, de schitterende thuisbasis van onze buren. Op de ranglijst schurkten beide teams tegen elkaar aan, een ideaal recept dus voor een hoofdgerecht linea recta uit de pan van een 3 sterrenkok: een knetterende strijd om très puntos.

 

De verleiding om wat extra motivatie richting de jongens te willen slingeren moet resoluut worden weerstaan door zowel trainers als ouders, zo leert de ervaring. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat zoiets een compleet averechts effect heeft, en de boys met beton in de schoenen lijken te spelen. Alle goede bedoelingen van een ieder ten spijt.

 

Een wedstrijd als ieder ander dus, zo werd de mannen voorgeschoteld. Maar de sentimenten blijven her en der onmiskenbaar aanwezig. Zo lopen sommige jongens uit beide teams elkaar 's maandags weer tegen het lijf op het schoolplein, of op een pannaveldje in de buurt.

 

Na een week met 3 pittige trainingen was Murad niet okselfris, maar hij besloot zijn kicksen toch aan te trekken. Boaz en Deaco waren er ook bij, maar ze ondervinden nog flinke naweeën van hun slepende blessures.

 

We begonnen ronduit uitstekend. De focus was aanwezig, en de thuisploeg kreeg nauwelijks ruimte. De mannen demonstreerden in deze fase hoe je een tegenstander moet bespelen: geen millimeter ruimte geven, en op het juiste moment instappen. En wanneer je dat doet, all-in!

 

De strijders voorin voerden hun verdedigende werk ook naar behoren uit, en zetten de Quick Boys defensie direct vast in de opbouw. Ze hadden het achterin overigens goed voor elkaar met een paar bomen van verdedigers, en het was duidelijk dat we zuinig om moesten gaan met de schaarse ruimte die we voor hun goal zouden krijgen.

 

We braken regelmatig goed door op de linkerflank, met een paar mooie combinaties vanuit de driehoek Marijn-Noud-Murad, en creëerden zo enkele prima kansen. Schuin voor de goal vanaf beide kanten verdween de bal net naast, en hij werd voor open doel net over de dwarsligger gejaagd.

 

Toen een blauw-witte verdediger met beide handen een schot blokte dat anders tegen de touwen was verdwenen keek de scheidsrechter, die verder wel een prima pot floot, even tactisch de andere kant op.

 

De afronding moest gewoon scherper om de uitstekende Quick Boys goalie te verslaan, zo was het dan ook wel weer. Hij stond nauwelijks een rebound toe, en was sterk op de hoge ballen. We hadden in de eindfase daarom af en toe voor andere oplossingen moeten kiezen, een mooi trainingspuntje.

 

We betaalden een hoge prijs: in het tweede kwart hadden we nog wel een overwicht, maar kwam de thuisploeg er iets meer uit. En bij een van hun spaarzame serieuze uitbraken van de eerste helft verdween de bal op slag van de rust al frommelend over de lijn en gingen we aan de limo met een achterstand.

 

Het bleek een cruciaal moment, al zullen we natuurlijk nooit weten hoe deze wedstrijd was gelopen als er bijvoorbeeld 0-3 op de teller had gestaan halverwege. Want het gebeurt ons zoals de trouwe fans weten nog weleens dat er een gapend gat van verschil tussen de helften zit dat te vergelijken is met de Grand Canyon.

 

Een bijzonder fenomeen, en helaas geschiedde vandaag hetzelfde. Toen we vrij rap de tweede goal om onze oren kregen ging het snel bergafwaarts. Quick Boys schakelde een paar keer razendsnel om en legde een paar mooie counters op de mat.

 

De boys werkten er nog voor, daar lag het niet aan. Maar het cruciale stukje extra scherpte was er simpelweg niet meer. We gaven een paar doelpunten veel te makkelijk kado, en moeten leren dat het soms prima is om de bal na een verdedigende actie de derde ring in te rossen indien nodig. The Italian way.

 

Uiteindelijk prijkte er een 5-1 stand op het formulier, en dat was wat geflatteerd. Maar het zijn duidelijke cijfers, en de mannen zijn weer enkele harde lessen rijker.

We houden ons vast aan de eerste helft, waarin we hebben laten zien over meer dan genoeg kwaliteiten te beschikken. Hopelijk gaan we daar de komende weken meer van zien, als we de strijd aangaan met 2 hoogvliegers. Come on boys!