De omstandigheden pasten bij de tijd van het jaar, en kunnen kort omschreven worden als: brr. De wissels moesten eerst een paar minuten in de magnetron op de ontdooistand voordat ze enigszins speelklaar waren. Sommige toeschouwers deden spontaan wat bewegingsoefeningen om de doorbloeding een beetje op peil te houden. Nee, de lange zomeravonden met net iets meer witbier dan goed voor je is voelden verder weg dan ooit.

Van de start werd iedereen uit het oranje-zwarte kamp in ieder geval een beetje warm: de bezoekers werden als door een olympische judoka direct na de aftrap behendig op de rug gelegd, een eersteklas ippon. Veel meer dan spartelen en de oranje typhoon uit laten razen konden de Leidenaars niet op dat moment.

 

Op rechts lieten Deaco en later Boaz hun tegenstander een paar keer de hielen zien, en stichtten net als Murad aan de linkerkant veel gevaar. Laatstgenoemde tekende met een 'doppelpack' voor de 2-0 tussenstand. De aanvoer van achteruit was dik in orde, en Noud won de beruchte slag op het middenveld.

 

We gaven helaas een goaltje kado aan de gasten, waardoor er ineens weer een hele open wedstrijd was. Serieus onnodig, en gelukkig brachten de mannen wat meer orde in de stand: eerst was het Marijn die een prachtige streep strak in het hoekje zag verdwijnen, en kort daarna passeerde ook Mats de Leidse poortwachter.

 

Rust. 4-1. We konden vast nog wel een flinke portie tegengas van de Leidenaartjes verwachten, en dan is het zaak om met elkaar de ruimtes klein te houden en geconcentreerd te blijven spelen. Tot afgrijzen van de achterban viel de boel in een korte fase even compleet uit elkaar.

 

In een tijdsbestek van ongeveer 7 minuten scoorde UVS maar liefst 5 keer, en de wedstrijd leek out of the blue (and white) ineens compleet gekanteld. Een bizarre fase, waarin de temperaturen voor ons gevoel tot ver onder het vriespunt daalden.

 

In de time-out spraken we met elkaar af het laatste kwart alle trossen los te gooien, va banque! Deze pot kon zeker nog worden omgedraaid, en we scoorden via Deaco al snel de 5-6. In al onze ijver gaven we de blauw-witten iets meer ruimte dan goed voor ons was, en de 5-7 lag ineens achter Jayden.

 

Een mentaal klapje, maar nog steeds gaven de boys zich niet gewonnen. De aanvallende kwaliteiten van UVS kwamen in deze fase tot uiting, want zo'n beetje elke tegenaanval was raak, waar het ons vaak net niet lukte om het net te vinden.

 

We weigerden ook nu nog om ons neer te leggen bij een nederlaag, en knokten voor wat we waard waren. Noud scoorde na een serie mooie bewegingen, maar voor een resultaat was het helaas niet genoeg; nadat referee Johan voor het eind floot stond er een 6-10 stand op de teller.

 

De bovenliggende partij in de eerste helft, een chaotisch derde kwart en een gelijk opgaand laatste stuk. Het was wel duidelijk wie hier eigenlijk de punten verdiende. Maar alles dat we rijker waren na deze wedstrijd waren weer een aantal lessen. Duur betaald, dat wel.

 

Ik heb er, uiteraard naast de puike eerste helft, serieus van genoten dat de boys in het laatste stuk ondanks de op dat moment onoverbrugbare stand weigerden om op te geven en volle bak bleven gaan. In de koppies zit het ook wel goed. We moeten alleen snel, heel snel van het uitdelen van zoveel kadootjes af. Laten we dat maar aan de goedheiligman overlaten.

 

We wensen UVS succes met hun laatste 2 wedstrijden en gaan zien wie er met de titel vandoor gaat. Persoonlijk schat ik Rijnsburg en Foreholte hoger in, maar het belooft een spannend slotstuk te worden.

Wij gaan toewerken naar de wedstrijd van volgende week tegen Docos, en hopen dan weer eens 3 punten bij te kunnen schrijven. De jongens kunnen en verdienen het. Forza!