Het oranje konvooi verplaatste deze ronde een paar kilometertjes richting onze bijna-buren in Noordwijk: SJC. Die hele club staat momenteel op z'n kop, met grootse verbouwingen. Ze zijn niet te benijden overigens middenin een periode van stikstofhysterie en gemeentelijke poespas.

 

De tijdelijke opvang zag er overigens uitstekend uit, met een gezellige container-kantine. We moesten aantreden op veld 4, wat eigenlijk veld 1 was. Maar waar veld 1 gaat komen staan nu nog voornamelijk half vergane paardenbloemen en twijfelachtig ander onkruid. Een groter contrast met ons veld, een mooie strakke mat van verse oer-Hollandse kunststof sprieten, was bijna niet denkbaar.

 

Voor de zomer dolven we het onderspit tegen SJC in een oefenpot in een fase waarin we nog duidelijk zoekende waren. Wat ons nog bij stond is dat ze over een goede keeper beschikken en een paar behendige voorwaartsen. En dat bleek later ook.

 

In het beginstuk was het oranje dat de klok sloeg. De thuisploeg had niet veel in te brengen, en we kregen binnen een paar minuten scoringskansen om van te dromen. Een teentje tekort, stapje te laat of net naast gemikt.. De bal wilde er vooralsnog niet in. Het lukte pas na een minuut of 25 om het net te vinden: Ramon kon afronden na een knappe vooractie van Ruben.

 

Een kleine zucht van verlichting, en we waren klaar om de score verder uit te bouwen. Maar na een moment van onachtzaamheid stond er ineens, en werkelijk waar uit het niets, 1-1 op het bord. Enorm tegen de verhouding in, maar SJC maalde daar uiteraard niet om. We waren kort van slag en kropen zelfs nog door het oog van de naald bij een dot van een kans voor de zwart-witten, maar een tweede tegengoal bleef ons vooralsnog bespaard.

 

Dit gebeurde in een fase waarin we verder goed voetbalden, want na een eerste kwartier met vrij veel onnodig balverlies lieten we het balletje bij vlagen nu prima rond gaan. Dion, die een sterke wedstrijd afleverde, vervulde hierin een belangrijke rol als controleur met Jan, Seltene en Vince om hem heen op de middelste linie. Wing-backs Alexander en Kelvin stoomden regelmatig mee op, wat voor een vrije man en veel gevaar zorgde op de vleugels.

 

Vlak voor de thee kregen we nog de voorsprong waar we recht op hadden: Ramon drukte goed door op de Noordwijkse goalie en scoorde zijn tweede. Geen 0-5 halverwege dus, maar 1-2. 'Het is nog een wedstrijd', moet de thuisploeg gedacht hebben.

 

Snel 1 of 2 goaltjes erbij prikken, dan konden de mensen op de bank en tribune wat relaxter gaan zitten. De kansen daarvoor kregen we, de ene nog groter dan ander. Maar dat ronde kreng wilde er nog steeds maar moeilijk in. De nodige momenten van verbijstering gleden over het sportpark van de Sint Jeroens Club, nadat de 1-3 steeds maar uitbleef. De frustratie nam toch wel toe nu, en we haalden onszelf hiermee een beetje uit de wedstrijd.

 

Ook al viel de tweede Noordwijkse treffer wederom uit het niets was hij eigenlijk onvermijdelijk. Als je zelf zoveel mogelijkheden laat liggen krijgt de tegenstander vanzelf vertrouwen. Deze tegentreffer deed ons helemaal geen goed: we speelden de fase hierna meer tegen onszelf, zo leek het.

 

De wedstrijd was nu opengeslagen en kon beide kanten op. SJC rook bloed. Daarentegen hadden we het gevoel de winnende nog te kunnen maken, want hij moest er simpelweg een keer in zou je zeggen. En de ruimtes lagen er. Het was Jan die deze wedstrijd in oranje-zwart voordeel besliste: met een tegenstander die met handen en voeten aan hem hing plaatste hij de bal keurig over de uitgekomen keeper tegen de touwen.

 

De opluchting was enorm. Na een paar minuten billenknijpen klonk het verlossende eindsignaal. 3 zwaarbevochten punten rijker na een wedstrijd waarin we het onszelf bizar moeilijk gemaakt hebben. De overwinning smaakte desondanks goed, en was over de hele wedstrijd genomen ook meer dan terecht.

 

Deze keer houden we ons vast aan het laatste gedeelte van de eerste helft, waarin we goed voetbal te zien kregen: positioneel in orde, veel beweging zonder bal en prima samenspel. De uitdaging is nu om dat langer vast te houden, want de tweede helft zakten we ver terug. Dat we ondanks dat nog zoveel kansen hebben gecreëerd is natuurlijk ook een enorm positief punt.

 

Leerzame pot weer voor de jongens, en we doen goede zaken op de ranglijst. Elke week weer een stapje vooruit, en wie weet waar het allemaal eindigt in deze leuke poule. Volgende week een thuiswedstrijd, ook weer eens lekker. Voorschoten '97 heet dan de opponent. We zullen zorgen dat we er klaar voor zijn op fort De Krom. Ciao!