Het KNMI dropte een 10 als weercijfer; puur genot. Zelfs de kunststof sprieten stonden te shinen. Uit die gure flow richting zwartgeblakerde burgertjes van de grill. Even een factortje op de nog wat laag in de pigment zittende huid, en trossen los!

Helaas moest Jordi afhaken; het taaie pleurisje dat door NL waart had 'm te pakken. Het zit ons niet bepaald mee op dit vlak, maar elke trainer zou z'n handjes dichtknijpen als 'ie de namen op ons formulier kon opschrijven.

De KW2-blessurestorm blaast nog met windkrachtje 10 door de selectie. Met weemoed denk ik bijvoorbeeld terug aan toen Max nog weleens op het veld stond, lang geleden. Een tijd waarin je nog geen half maandsalaris bij de Jumbo achter hoefde te laten in ruil voor een tasje boodschappen.

 

Ook onze buren van de Zuid hadden personele uitdagingen, en waren met een duidelijk plan naar De Krom gekomen: parkeren & metselen. Dat deden ze goed gegroepeerd, maar in de beginfase dartelde oranje-zwart er soepeltjes doorheen.

 

In de 5e verzond Arjan een van zijn beruchte ballen, en Mattias verlengde subtiel de verre hoek in: hatsa! Een heerlijke goal, het publiek zette de Ray Ban even recht en ging er goed voor staan langs veldje 3.

 

We wilden doorpakken, het was alleen hutje-mutje rondom de Quick-Boys-16. Jan en Damian toverden een paar leuke acties langs de flanken, maar het bleef lastig grote kansen bij elkaar te spelen.

 

Het is moeilijk geduldig blijven met zoveel balbezit en enthousiasme in de benen. Het tempo verdween meer richting standje terras, dat was zeker niet in ons voordeel. We braken een paar keer gevaarlijk door, maar vonden net geen oranje shirt op het beslissende moment.
 

We kwamen nog goed weg toen Quick Boys uit een spaarzame aanval snoeihard de lat raakte. Tijdens de limo tijd om de details met elkaar bij te werken, en om Ruben erin te brengen.

 

De 2e 45 hetzelfde spelbeeld: Katwijk met bal, hinkend op 2 gedachten, en Quick Boys hopend op een momentje. Sleuren op het middenstuk, een taak die wel is toevertrouwd aan de 3-eenheid Julian-Stephan-Fabio. 

 

Ineens het geluid van een in tweeën splijtende boom; het publiek wendde de blik massaal richting bebossing achter het vangnet.

 

Maar de brute krak was de neus van Patrick, die onzacht in aanraking kwam met Davey's schedel. Litertje bloed later herpakten beide strijders zich groggy, maar Davey moest zich kort daarna toch laten vervangen.

 

Zijn hamstring had kuren, en ook die van Arjan. Een geforceerde late dubbele wissel (oudgediende Bart en Tim mochten opdraven) met veel geschuif tot gevolg (even daarvoor was Lennart Mattias af komen lossen). Met nog een paar minuten op de klok gooide Quick Boys er nog een slotoffensief uit.

 

We kregen lastig druk op de bal voorin, en de blauw-witten pompten alles richting Brett in de hoop op een goed vallend balletje. Minuutje 93 het noodlot: we moesten we de 1-1 incasseren.

Het voelde als het onverdoofd laten trekken van een verstandskies, zo vlak voor de finish. Uiteindelijk een puntje na de laatste fluit dus, een zuur slot voor oranje-zwart van een verder sportieve derby.

 

Over 90 minuten verdienden we meer, maar moeten ook concluderen dat het geen grootse pot was van onze kant. Zonde gasten, maar zoals ze in ons mooie dorp zeggen: tis iet ars.

 

De beentjes kunnen weer even gemasseerd: volgende week zijn we vrij en kunnen we genieten van nog een Moeder-Derby als de vlaggenschepen elkaar treffen. Daarna verplaatsen we richting Forum Sport. Forza!