Eerst de rozen, daarna de doornen
Nog een vijftal wedstrijden voordat we dit seizoen doormidden kunnen zagen. Dit weekend stond er een Grande Finale op de rol; als we het hoogste plekje op het podium wilden bemachtigen moest de clash met de koploper gewonnen worden.
De achterstand op het tot dan toe ongenaakbare RCL zou in dat geval tot slechts 1 schamel puntje zijn teruggebracht, met een open titelstrijd tot gevolg. Na een intensieve voorbereidingsweek waren we er meer dan klaar voor: midweeks oefenden we tegen derde divisionist Lisse en na de training werd ons strijdplan besproken met de boys. We wilden de vertrouwde formatie intact houden, en de gevaren van de rood-witten met wat organisatorische aanpassingen lamleggen.
Tijdens de warming up werden we getrakteerd op een onvervalste Hollandse wintermoesson die de lichaamstemperatuur acuut met 10 graden omlaag bracht. Een bommetje in de sloot leek zelfs geen onaardig plan; dat water was waarschijnlijk een stuk warmer en doorweekt waren we toch al. Maar een droog shirt scheelt een jas, en we waren ready to rumble!
De thuisploeg liep enigszins hautain op het veld, en leek deze klus op een procentje of 75 te willen klaren. Ze troffen alleen een gefocust Katwijk dat de afgesproken taken uitstekend uitvoerde. Het team in het oranje nam dan ook het heft in handen, en legde een aantal heerlijke aanvallen op de mat. Ruben werd gevonden met een pass op maat, hij speelde zichzelf knap vrij maar mikte vervolgens net te hoog oog in oog met de goalie.
Ook Ramon en Jan waren dichtbij de opener, maar het net werd nog altijd niet gevonden. Langs de lijn voelde je dat hij eraan zat te komen, want we waren constant dreigend en RCL zat in de tang, creëerde niks en liep zich constant stuk op ons solide blok. De goal viel inderdaad, en het was er een om door een ringetje te halen: Seltene veroverde de bal, lanceerde Jan die opstoomde en op het juiste moment Ramon bediende. Die twijfelde niet en kegelde de bal van een meter of 16 langs de kansloze keeper tegen de touwen. Een heerlijkheid van een goal.
Een meer dan verdiende voorsprong, en we gingen op jacht naar een grotere marge. Vooral in de omschakeling lagen er grote ruimtes en hadden we het uit kunnen spelen, maar het bleef bij een 0-1 ruststand waar een 0-3 absoluut niet had misstaan. We moesten ons gaan voorbereiden op een RCL dat de tweede helft waarschijnlijk uit een ander vaatje zou gaan tappen.
Dit was hét moment om te laten zien dat we geleerd hebben van de voorgaande wedstrijden, waarin we toch wat slapjes uit de rust kwamen. Als je een bijzonder iets, als bijvoorbeeld een kampioenschap, wilt behalen moet je ook een bijzondere daad stellen. De rood-witten kwamen inderdaad compleet anders uit de kleedkamer, en we moesten vol aan de bak. We hadden direct de nodige problemen, waarvan de 2 grootste eenvoudig te benoemen zijn: nummer 10 en 11.
Deze sterkhouders van het Leiderdorpse ensemble, die in een MMA-kooi zeker niet zouden misstaan, moesten we beteugelen om hier met een goed resultaat te vertrekken. We kregen er helaas geen grip op en zaten al snel in aardig zwaar weer. Dat zo'n fase kon komen wisten we, en hadden afgesproken dan rustig te blijven en ervoor te zorgen de bal wat langer in de ploeg te houden om ons zoveel mogelijk onder de druk vandaan te voetballen.Dat kregen we helaas niet voor elkaar, en we verloren de grip. We liepen teveel uit positie en de ruimtes werden te groot. Overleven en onze momenten weer afwachten hoopten we, maar dat de thuisploeg de gedoodverfde titelfavoriet is bewezen ze door een zakelijkheid aan de dag te leggen waar menig Italiaans team jaloers op kan zijn: in een tijdsbestek van slechts 7 (!) minuten wisten ze maar liefst 4 keer te scoren. Ongekend en bizar.
Een knock-out die zijn weerga niet kende. Eerlijk is eerlijk, er zaten mooie goals bij. Maar we kijken uiteraard naar onszelf, en het is duidelijk dat zoiets nooit mag gebeuren. Het leek erop of we de witte vlag hesen in plaats van terug te vechten. RCL kon het kwartier dat hierna restte op een relatief ontspannen manier uitspelen, want we waren niet meer bij machte om dit nog recht te breien. Jammer boys, opkrabbelen en door weer.
De 4-1 eindstand was een kleine deceptie na een eerste helft waarin we de potentie van deze groep weer hebben kunnen zien. Maar aan de andere kant moeten we ook realistisch zijn, en constateren dat de verschillen tussen goede en mindere fases wekelijks erg groot zijn. Zo'n minder gedeelte moeten we door en te boven zien te komen. Als we deze slag gaan slaan, en daarnaast leren wat zakelijker te worden met de kansen die we krijgen, maken we serieuze sprongen vooruit.
Maar geen man overboord, want we doen gewoon prima mee en zijn nog vol in de race voor ons nieuw gestelde doel: plekje numero 3 en plaatsing voor de promotiepoule. Dat zou een uitstekende prestatie zijn, en is absoluut haalbaar. De volgende cruciale pot tegen directe concurrent ASC is meteen volgend weekend op De Krom. Een uitgelezen mogelijkheid om ons te herpakken. Game on!
