Deze mentale verfrissingsperiode komt niet verkeerd uit, want sommige jongens kampen toch met wat pijntjes her en der en de virusjes tieren ook weer welig in dit soort gure weken met ijskoude buien en snoeiharde noordwester winden. Deze periode is goed te herkennen aan gierende drukte bij de apotheken en lange wachtlijsten bij de fysiotherapeuten.

 

Na de galavoorstelling van vorige week is ons einddoel reeds behaald, een plek in de promotiepoule. We stonden vast op de vierde plek, en dat is eerlijkheidshalve ook waar we thuishoren. We kunnen ook tevreden zijn met deze eindnotering, zeker gezien het toch wat pruttelende begin van het seizoen, waarin er nog wat puzzelwerk moest worden verricht.

 

Om een goed figuur te slaan in de zware poule die komen gaat moeten we op sommige gebieden nog wat stappen vooruit maken, en de afsluitende pot van het het jaar 2019 was een mooi moment om daar alvast mee te beginnen. Laagvlieger Docos kwam op bezoek, een tegenstander waar we op papier mee af zouden moeten rekenen.

 

De supporters zagen de eerste helft helaas een team dat geen schim was van zichzelf, en enigszins apathisch op het veld liep. Zelfs Docos leek verbaasd, toen de rode loper enkele keren voor ze uitgerold werd. Of het door de schrik van de enorme ruimtes die ze kregen kwam of door hun onkunde weten we niet, maar de rood-witten lieten een paar dotten van kansen onbenut.

 

Dat deden wij een stuk beter, toen we voor het eerst echt gevaarlijk in hun 16 verschenen en meteen raak schoten: Sam Dubbeldam had een grandioze aanname in huis, speelde zich daarna mooi vrij en rondde keurig af. Tegen de verhouding in, ook weleens lekker.

 

We hoopten dat dit het zetje in de goede richting was dat we nodig hadden, maar we kwamen nog steeds niet in de wedstrijd. Het was puur een gebrek aan instelling en scherpte bij de meesten, die al met hun hoofd bij de lokale rituele kerstboomverbranding leken te zitten. Docos kwam terecht op 1-1 en kregen vervolgens een strafschop na een ongelukkige handsbal.

 

Lichtpuntje in deze helft was de ronduit fenomenale redding van Sam Driebergen hierop: met een pijlsnelle reactie ranselde hij de toch niet slecht ingeschoten bal uit de hoek. Een ander positief punt wat niet onvermeld dient te blijven is het debuut van Kjeld Schuitemaker uit de O13-1, die een prima indruk achterliet. Dat smaakt naar meer zullen we maar zeggen..

 

De kleedkamermuren moesten even trillen om de boys wakker te schudden, want deze helft was echt onacceptabel. Na de pauze kregen we wat meer druk op de Leidenaren en doken een paar keer gevaarlijk op voor hun goal. Docos werd daarentegen nog maar nauwelijks in de buurt van onze 16 gesignaleerd, laat staan dat ze daar voor serieuze dreiging zorgden.

 

Ons spel bleef rommelig, maar de intenties waren nu meer aanwezig: er was meer beweging zonder bal, agressie in de duels en we pikten de meeste tweede ballen op. De kansen volgden automatisch, maar de voorsprong bleef vooralsnog uit. We moeten nog aan de slag met het uitspelen van de mogelijkheden in de 'laatste fase', want daarin maken we nog weleens verkeerde of onnodig moeilijke keuzes.

 

De 2-1 kwam van de voet van Ramon, die enigszins naar de buitenkant was uitgeweken maar knap de verre hoek vond. Jan had daarvoor ook nog gescoord, maar de wat twijfelachtig ogende Leidse vlaggenist gooide roet in dat eten. Er waren nog een paar minuten te spelen, en Docos stond na een blessure nog met 10 man op het veld.

 

Rustig uitspelen deze pot dan maar, en bijschrijven die 3 punten. Maar met nog een minuut of wat op de klok werden we ineens onrustig en zo kon Docos zowaar dreigend worden. Een onnodig weggegeven vrije trap werd voor onze goal geslingerd en kwam bij een rood-witte speler terecht, die op hoop van zegen de verre hoek zocht en de bal tot zijn verbazing nog binnen zag rollen ook.

 

Zuur voor het oranje-zwarte kamp, maar ook wel een beetje tekenend voor deze pot, waarin we niet echt onszelf waren. De 2-2 einduitslag was misschien terecht na 70 minuten, maar zeer onnodig. Na een eerste helft die we snel moeten vergeten deden we het in de tweede in ieder geval stukken beter en zagen we bij vlagen weer mooie dingen. Dit team heeft genoeg potentie, maar we kunnen het ons niet permitteren op halve kracht te spelen. Uiteindelijk kunnen we los van dit resultaat trots zijn op de stappen die we met elkaar gemaakt hebben de afgelopen maanden, met een meer dan keurige vierde plaats dus als eerder vermeld. Prima mannen, nu doorpakken in de voorjaarscompetitie!

 

Daar gaan we in januari weer vol mee aan de slag in de jacht op nieuwe eer en glorie tegen tegenstanders van een ander kaliber. We kunnen de borst nat maken en hebben er veel zin in. Namens iedereen van de O15-1 allemaal fijne dagen toegewenst, en tot in een hopelijk voor een ieder magisch 2020. Ciao!