Het geroezemoes bij de hinderlijke huisvrouwen, die altijd precies midden op een kruispunt stoppen met hun fietsen voor onnodig lange gesprekken (dat de Snickers ice cream al bijna de fietstas uit zwemt is bijzaak), ging deze keer over wat belangrijkers dan het uitgekomen slippertje van de adjunct-directeur van de Rehobothschool.

 

Vrijdag kwam ik een Duitser tegen bij Hartevelds viskraam op de wurft. Zijn Rammstein t-shirt was voor het mooie net 2 maatjes te klein, of hij moet hem gekocht hebben voordat hij zich volledig stortte op das gute leben vol curryworst en Warsteiner, per halve liter.

Aardige gast, Schalke-fan uit Gelsenkirchen. Weet dus wel iets van derby's af, en vroeg me naar de 'Katwijkse twist'. Zijn labradoodle, die eruit zag of 'ie net de Mudmasters heen-en-weer had afgerond, luisterde aandachtig mee. Al lag zijn focus waarschijnlijk meer op mijn laatste stukje garnalenkroket.

Het is lastig uit te leggen, je moet het voelen om te begrijpen. Sowieso geen toeval dat dit soort knetterende wedstrijden plaatsvindt in vissersdorpen, waar de mensen nét dat beetje extra passie aan de dag leggen als het aankomt op de belangrijkste bijzaak ter wereld.

De Klassieker? Kinderspel. Celtic-Rangers, lauwe pap. Boca Juniors-River Plate: mwah. Dit is de Moeder der Derby's, North vs. South. De wedstrijd die alle andere doet verbleken, nog erger dan de nieuwe tanden van Firmino.

 

Bij een Unibet-quote voor de wedstrijd Quick Boys 2 - Katwijk 2 lag een lagere voor de hand bij een oranje-zwarte overwinning. De Krombewoners in bloedvorm en bovenaan in de 3e periode, de mannen van Zuid de rode lantaarn in handen en vooral thuis de laatste weken in een mindere flow.

In de stand ontlopen beide teams elkaar verder niet veel, maar, cliché incoming: deze wedstrijden staan sowieso op zich. Er komen mysterieuze mentale krachten om de hoek kijken tussen de eerste en laatste fluitsignalen. Ook deze pot bleek dat weer.

 

Na de eerdere overwinningen (1-2 voor de beker en 2-1 thuis in de dying seconds) lag hier natuurlijk een unieke kans. Als we in de buurt kwamen van het niveau van de laatste weken kon het bijna niet anders dan dat we deze historische hattrick gingen voltooien.

 

Het idee was om onze energie een beetje te doseren op deze dag; de zonnebrand werd meer aangeslagen in de med-kit dan de andere smeersels, dan weet je het wel. Dat plan kon naar verwachting direct de prullenbak in, logisch ook wel.

 

Er ontspon zich een typische derby: smijten met krachten en weinig (goed) voetbal. Dat kwam ons niet perse goed uit natuurlijk, en het is zaak dan geduldig in je taak te blijven spelen en hopen op een paar momenten. In dit soort wedstrijden heb je er soms maar 1 van nodig.

Ik kreeg een beetje het kampioenswedstrijdgevoel: iedereen wilde graag, maar er leken extra stenen in sommige schoenen te zitten. Waar we de laatste weken de mooiste voetballende oplossingen op de mat leggen vonden we elkaar lastig; het was onrustig met veel 'net-niet' ballen.

 

We waren wel de betere ploeg voor rust met de meeste dreiging, tot veel grote kansen leidde het alleen niet. Halverwege dachten we de opener te maken toen Jan een fijne cross op Jordi's hoofd plaatste. Zijn kopbal via de grond was dik in orde, maar credits naar de Quick Boys goalie die 'm knap pakte.

 

Wel een cruciale bal in zo'n stroeve wedstrijd, want na een minuut of 35 openden de blauw-witten, die eigenlijk niks hadden gecreëerd tot dat moment, ineens de score via een diagonaal schot precies in de winkelhaak.

Er werden wat pittige woorden heen en weer geslingerd tijdens de pauze, logisch als het juist in deze pot niet lukt. Frustrerend. Nog 45 minuten om dit te repareren, dat moest te doen zijn.

De intentie was er, maar opnieuw veel vechtvoetbal na de thee. De thuisploeg groeide, gesteund door de voorsprong, meer in de wedstrijd en wij leken meer tegen onszelf te voetballen. Het kon verder nog alle kanten op natuurlijk, en soms heb je een zetje nodig om je over het dooie punt te helpen.

Die leek er te komen in de vorm van een vrij duidelijke handsbal in de 16 van Quick Boys. De scheids, een lieve man voor wie het bij vlagen alleen gewoon wat te snel ging, weigerde tot onze verbijstering de bal op de stip te leggen. Minder.

Nog genoeg tijd, 1 momentje was genoeg. En die komt in principe altijd. Met 1-1 had iedereen wel kunnen leven, dan maar een punt. En daar was 'ie: corner mee, bal geschampt, blauw-witte defensie uit positie, open doel. Bal perfect voor Arjans linker, daar waar je 'm wil hebben.

De helft van de bank was al onderweg richting cornervlag voor wat waarschijnlijk op iets van een groeps-buikschuiver was uitgedraaid. De bal belandde alleen ongelukkig op zijn scheen en in plaats van het heerlijke geluid van een bollend net werden we getrakteerd op gekrijs van de over veld 4 zwevende zeemeeuw die moest duiken voor zijn leven. Pech, en iets dat ergens ook wel in deze wedstrijd paste.

Een alles-of-niets offensief met Lennart naast Perry in de punt en 1-op-1 achterin mocht niet baten, in de blessuretijd maakte Quick Boys zelfs de tweede. Over en sluiten.

Zonde gasten, hier hadden we meer van verwacht met z'n allen. We moeten zelfkritisch zijn: het was niet goed genoeg deze keer. Ook al voelt het nog niet zo, hier zitten veel kostbare lessen in, die nemen we mee.

Zaterdag starten we weer op 0, met een pracht van een affiche als titelkandidaat Scheveningen naar Katwijk-Noord komt. Wij zullen er dan weer staan, met geslepen messen. We zien jullie graag weer langs de lijn. Ciao tutti!